Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΕΣ

             Όλη τη μέρα ήμουν στη σχολή. Και αυτό το εργαστήριο… Μια κοπέλα, όταν τελείωσε το μάθημα, έφυγε από τη τάξη με συρτά γρήγορα βήματα και μονολογούσε ότι θα πάει στον ψυχίατρο, τα δόντια της ήταν τόσο σφιγμένα, μας κοιτούσε όλους μες τα μάτια σα να μας ρωτούσε αν είχαμε κάτι να της δώσουμε κάτι να ηρεμήσει.
            Η ώρα είναι επτά και… . Τα φράγκα δείχνουν να φτάνουν ίσα ίσα. Επιστροφή τις χτεσινές ταινίες, καπνό, χαρτάκια και κάτι φτηνό για μασούλημα. LET’S GO!
          Δες πλάκα! Η μισή πόλη έχει διακοπή ρεύματος. --ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ-- αλλά το DVDάδικο είναι στη πλευρά που δεν έχει ρεύμα… Δεν έχει ρεύμα!? Έχει όμως φεγγάρι! Είναι ότι πρέπει για μία βόλτα στα στενά της πόλής.
                Ούτε τους βλέπεις ούτε σε βλέπουν, και σε τρομάζουν και τους τρομάζεις, και σκοντάφτεις και σκοντάφτουν. Όλα σε μία ισορροπία και μία τάξη.
          Όχι όλα? Βγαίνοντας στον παραπάνω, κεντρικό, δρόμο ο λαός οργιάζει. Αναρχικοί τρομοκράτες μέσα σε κουτιά με ρόδες, εξοπλισμένα με δυνατά φώτα καταστρέφουν κάθε τάξη και ισορροπία. Τώρα πια οι άλλοι σε βλέπουν, χωρίς εσύ να τους βλέπεις γιατί το φως είναι απέναντι, σκοντάφτεις τυφλωμένος από το δυνατό φως και μέσα από το, εκτός λειτουργίας, net cafe γελούν μαζί σου περιμένοντας να τους ξαναβάλουν στη πρίζα. Αλλά ξέρω εγώ, τα ξέρω όλα. Φταίει εκείνος ο περιπτεράς, αυτός τα οργανώνει όλα, αυτός με τη γεννήτρια. Τον άκουσα μάλιστα να λέει με περισσή χαρά «Το ρεύμα δε θ’ αργήσει να έρθει» κοιτώντας συνωμοτικά έναν, άγνωστο γιατί, χαρούμενο περαστικό.
            Δεν αντέχω άλλο, θα πάρω καπνό από τον περιπτερά με τα κεράκια και θα εξαφανιστώ, θα κρυφτώ μες το μπαούλο, θα… . Ο προβοκάτορας είχε δίκιο, το ρεύμα ήρθε.
-Έναν craven παρακαλώ και χαρτάκια rizzla πράσινα.
            Στο DVD club είναι εκείνη η ωραία κοπελίτσα αλλά μετά απ’ όλα αυτά… που όρεξη για χαβαλέ. Ήταν μες τη γλύκα και τη καλοσύνη, όταν μου είπε ότι μπορώ να διαλέξω μια ακόμα 3ήμερη ταινία, εντελώς δωρεάν, επειδή ο αριθμός του DVD που διάλεξα τελείωνε σε εννέα. Λες και πριν από λίγο δεν είχε συμβεί τίποτα, λες και δεν επηρεάστηκε καθόλου από το χάος. Δεν πειράζει, είναι ώρα φαγητού και ο φούρνος δείχνει η τέλεια επιλογή. Φθηνός, καλός και κοντά στο σπίτι.
            Στο δρόμο για το σπίτι και μασώντας αυτό το αρτοσκεύασμα γεμάτος ικανοποίηση, πλησιάζω ξανά. Θέλω να γυρίσω να δω. Να δω για άλλη μία φορά. Να δω αν είσαι στη δουλειά. Μόνο να δω. Να δω όπως κάθε μέρα.
            ΟΧΙ. Όχι αυτή τη φορά. Όχι πάλι. Όχι όπως κάθε μέρα. Αυτή τη φορά θα στυλώσω το βλέμμα μου σε αυτό το αποβλακωμένο πλάσμα μες τη λίμνη που μ’ ακολουθεί και με κοιτάει λαίμαργα και θλιμμένα. Έστω κ’ έτσι με κοιτάει στα μάτια. Αλλά δε θα του δώσω τροφή. Γιατί είναι λαίμαργο. Γιατί τρέφετε με εγωισμό. Γιατί είναι ίδιο εγώ.

                                                                                                                                      Ζάιν.