Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Σκίουρων διάλογοι


      Αν νομίζετε πως τις νύχτες η Φύσις αναπαύεται, πλανάσθε πλάνην οικτράν!  Εκτός από μας τους ξενύχτηδες, υπάρχουν κι άλλα πλάσματα του ζωικού βασιλείου που αρέσκονται σε ολονύχτια σουλατσαρίσματα και λοιπά μεταμεσονύχτια τερτίπια. Κι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι εμείς που περιμένουμε πως και πως το καλοκαίρι για να βρεθούμε σε κάποια μικρή ορεινή πατρίδα, μακριά από την κοσμοσυρροή των κοσμοπολίτικων νησιών και τα «τρανσοειδή» ντεσιμπέλ των παραθαλάσσιων κλαμπ.

     Στο ορεινό χωριό μου, μαζευόμαστε τα βράδια καμιά δεκαριά άτομα φίλοι παιδικοί, και αφού σιγουρευτούμε πως ο προχωρημένης ηλικίας πληθυσμός του χωριού βρίσκεται στο έβδομο όνειρο, κινάμε για το πέτρινο αλώνι στην άκρη του χωριού, εκεί όπου πολύφυλλες καρυδιές και αιωνόβια πλατάνια απλώνουν τους σκοτεινούς όγκους της σκιάς τους πάνω μας, εμποδίζοντας το φεγγάρι να στείλει λίγο φως, καθώς εμείς ψάχνουμε στα τυφλά για προσανάμματα ή πού βάλαμε τα σπίρτα για να ανάψουμε φωτιά. Αυτή η μικρή φωτιά και μερικά μπουκάλια αλκοολικού περιεχομένου είναι όλος κι όλος ο μοναδικός εξοπλισμός που μας χρειάζεται για να περάσουμε ευχάριστα τη νύχτα μας.

      Όσο κι αν το περιβάλλον μας ξεγελά πως είμαστε μόνοι, οι ήχοι γύρω μας προδίδουν τους  «απρόσκλητους» επισκέπτες.  Εκτός λοιπόν από τη γνώριμη συντροφιά του αέρα που ψιθυρίζει ιστορίες στα φύλλα των δέντρων, την βουνίσια ηρεμία διακόπτουν …οι τσακωμοί των σκίουρων! Μερικές φορές δεν έχουν τελειωμό. Τους ακούμε να σουλατσάρουν πάνω στα κλαδιά, να φωνάζουν και να τρώνε καρύδια. Προσπαθούμε να τους διακρίνουμε μα το πηχτό σκοτάδι τους κρύβει για καλά. Μα αυτό που κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον μας είναι οι φλυαρίες τους. Προσωπικά με βάζει στο τρυπάκι να  φαντάζομαι χίλιες δυο σκιουρίστικες κουβέντες που θα μπορούσαν να είναι οι ακαταλαβίστικες αράδες που ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε γρι. Άραγε να τσακώνονται ποιο θα πάρει το μεγαλύτερο καρύδι ή που εκείνος ο μεγάλος τζαναμπέτης σκίουρος κλέβει τα φαγώσιμα των μικρότερων; Ή μήπως η πέτρα του σκανδάλου να είναι τα γλυκά μάτια μιας τσαχπίνας σκιουρίνας που κοιτάζει δήθεν αδιάφορα από το απέναντι κλαδί;

      Δεν ξέρω. Πάντως όλες αυτές οι υποθετικές κουβέντες φαίνονται διασκεδαστικές. Και αστειευόμαστε κάμποση ώρα με την πάρτη τους. Μέχρι να φύγουμε, μερικά καρύδια πέφτουν αραιά και που από τις καρυδιές. Πάλι οι μικροί ταραξίες! Μας τα πετάνε; Φαίνεται πως οι δικές μας φλυαρίες παραέγιναν ενοχλητικές για την υπομονή τους.  Να που τελικά είμαστε εμείς οι απρόσκλητοι επισκέπτες. Και οι ανεπιθύμητοι. Έχω μάλιστα υποψίες πως τώρα το φθινόπωρο με την επιστροφή στις πόλεις, οι σκίουροι και οι νυφίτσες κάνουν πάρτυ και στήνουν χορούς με την απουσία μας.

    Εμείς από την άλλη… βρίσκοντας λίγες στιγμές ξεκούρασης το βράδυ, γράφουμε σε μπλογκ αυτές τις καλοκαιρινές αναμνήσεις ανυπομονώντας την επιστροφή μας στον τόπο του εγκλήματος!


                                                                                                                                                                                        Πινόκιο