Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Να μου θυμίσω να ξεχάσω αυτά που θα συμβούν το βράδυ.

Κάθισα στο κρεβάτι και για άλλη μια φορά άρχισα να φωνάζω  με επιβλητικό τόνο και πάντα από μέσα μου ότι δεν είναι ακόμα ένα άθλιο πρωινό, καμιά φορά, έτσι για να σπάσω τη μονοτονία, μου έλεγα χαϊδεύοντας μου το μάγουλο ότι αυτό είναι ένα όμορφο, διαφορετικό, πρωινό.

Αφού σπατάλησα γόνιμα το πρώτο δεκάλεπτο της μέρας, προσπάθησα να μη θυμηθώ τίποτα από το βράδυ που πέρασε, πάντα νοιώθω σοφότερος όταν παίρνω τέτοιες αποφάσεις, άσε που όταν τα καταφέρνω αισθάνομαι ταυτόχρονα σαν μέγα διδάσκαλος εσωτερισμού και  αυτοελέγχου από το μακρινό Θιβέτ.

Αποπροσανατολισμένος από την βαθιά περισυλλογή βρέθηκα στον καναπέ παρέα με ένα, αποκεκαλυμμένο από κάποια ανώτερη δύναμη, φραπέ να μου κοκορεύεται ότι μπορεί να μου φτιάξει τη μέρα.

Τώρα που το αστείο μέρος τελείωσε και η τρικυμία του πρωινού κόπασε, αναπολώ.

Θυμάμαι καθαρά να περιμένω στο παράθυρο να δω τη μαμά μου να γυρίζει από τα ψώνια, καλοκαίρι ήταν και σίγουρα ήταν Κυριακή. Να πρόλαβε άραγε μπουγάτσα; ποτέ δεν βγάζει αρκετές ο φούρνος. Όμορφο άγχος. Και ακόμα ποιο όμορφο να μην ξέρω το όνομά σου.

Σήμερα δεν προλαβαίνω. Πρέπει να βιαστώ. Έχω ρέπω και το τικ τακ του χρονομέτρου τείνει στο μηδέν. Θέλω να με δουν όλοι. Είμαι υπέροχος πίσω απ’ το θολό μου βλέμμα. Το μονό που μου χιάζετε είναι ένα μαγιό ούτε μπλουζάκι ούτε παντόφλες. Τούτη η γη μου ανήκει. Μισό τσιγάρο για το σβήσω στη γωνία. Για τα υπόλοιπα έχουν φροντίσει τα παιδιά στο beach bar.



Υ.Γ.: Να μου θυμίσω να ξεχάσω αυτά που θα συμβούν το βράδυ.


ΖΑΙΝ